Down under

Het heeft deze keer iets langer geduurd voor mijn nieuwe verslag, maar door een paar drukke weken kwam het er niet echt van. Ik zal proberen jullie zoveel mogelijk op de hoogte te brengen van alle belevenissen van de afgelopen drie weken.

De laatste dagen in Bangkok waren fijn. Ik heb Nadya een vriendin uit het yoga retreat opgezocht en we hebben samen nog wat van Bangkok verkend. In een tuktuk gezeten met gevaar voor eigen leven. Een boottochtje naar de floating market, waar uiteindelijk helemaal geen floating market bleek te zijn (dit werd er niet bij verteld). Anderhalf uur gewacht op een bus die niet kwam opdagen. Maar al met al een leuke dag en het echte Azië zoals je het mag verwachten. Dan is het zover na een vlucht van negen uur land ik in Sydney, ik sta stijf van de zenuwen want eindelijk mag ik Franklin weer zien. Na bijna drie maanden! Als ik ben geland moet ik nog een kwartier wachten voordat ik het vliegtuig uit mag, daarna loop ik ook nog naar de verkeerde bagageband. Te ongeduldig blijkt wel weer. Franklin is een uur eerder geland en wacht bij de gate op mij. Als ik hem zie moet ik wel een paar traantjes wegpinken, het is zo fijn om hem te zien. Het is vreemd om elkaar na zo’n lange tijd aan de andere kant van de wereld weer te ontmoeten. We spenderen onze eerste drie nachten in Sydney in een super leuke airbnb. Verkennen Sydney wat, maar vinden dit niet de meest geweldige stad. Daarna gaat het avontuur echt beginnen. We vliegen naar Cairns, waar we onze hippe camper ophalen om hier twee weken mee rond te reizen. 

Van Cairns naar Sydney, meer dan 3000 km. En geloof mij dat zijn er best veel voor de tijd die hebben. We rijden elke dag. Het is eerst even wennen om aan de linker kant te rijden. Toch bijzonder om te ervaren dat wij mensen zo snel en makkelijk kunnen schakelen naar een nieuwe vorm van rijden. Als we niet overleggen wie rijd, rijd Frank. Net als thuis, grappig dat dit soort gewoontes niet veranderen. Het is erg fijn om een bekend gezicht te zien en het gevoel van thuis bij me te hebben. Maar het breng ook veel in mij los. Ik merk dat het mijn twijfels en zorgen die ik thuis had aanwakkert. En het laat me opnieuw inzien dat deze meid niet goed tegen verandering kan. Of beter gezegd, veel tijd nodig heeft om te wennen aan een nieuwe situatie. Als je zo lang alleen bent geweest is het een groot verschil om 24/7 samen in een camper te reizen. Je moet weer overleggen en krijgt commentaren. Een voorbeeld hiervan was in de supermarkt, waar Frank mij even vertelde hoe ik mijn karretje uit moest pakken. Lichtelijk irritatie kwam in mij naar boven. Maar natuurlijk is het ook heel fijn om niet alles meer zelf te hoeven bedenken. Op het moment dat ik eraan gewent ben dat Frank er is gaat hij ook alweer bijna weg. Dan is drie weken wel kort. 

Het was al met al een heerlijke reis samen. Wandelen door de bossen, azuur blauwe stranden, bootje varen, met een 4x4 over Fraser Island crossen, walvissen/dolfijnen en kangoeroes spotten en het hoogtepunt voor mij: skydiven. Australië is een geweldig mooi land met super mooie natuur. De mensen zijn heel aardig en ik hou van het accent. Het is droogseizoen in het noorden dus wel erg dor. We zien regelmatig bosbranden in de verte. Één keer staan we twee uur in de file omdat we door een brand moeten rijden, een erg bijzondere ervaring. Er liggen veel dode kangoeroes langs de weg ivm de droogte, dit is wel triest om te zien. Wat ik erg fijn vind is om weer zelf te kunnen koken en voor mij “normale” producten te kunnen eten. Begrijp me niet verkeerd, het eten in Azië was geweldig. Zo kamperen vind ik naar mijn verbazing best leuk, je bent erg één met de natuurlijk. We zien zoveel wilde dieren en het is heerlijk om sochtends wakker te worden van het daglicht en fluitende vogels op de achtergrond. 

Nu drie dagen geleden heb ik Franklin weer op het vliegveld afgezet. Een moeilijk tweede afscheid. Ik heb de camper nog drie dagen langer gehuurd om alleen de Blue Mountains in te gaan. De anderhalf uur daar naar toe heb ik alleen maar gehuild. Opeens weer helemaal alleen zijn bevalt me niet. De Blue Mountains daarentegen zijn geweldig mooi en troosten me wel een beetje. In je eentje kamperen is een uitdaging kan ik je vertellen. Toen we vertrokken uit Cairns was het 28 graden, maar ondertussen afgezakt naar het zuiden zijn de cijfers toch een beetje anders. Het is hier snachts vijf graden en ik moet veel moeite doen warm te blijven deze keer alleen in de camper. Ik heb al een aantal keer in de auto gezeten met de motor lopend om de verwarming te kunnen gebruiken. Alsof het nog niet moeilijk genoeg was is mijn credit card geblokkeerd wegens verdachte transacties en moet er een nieuwe opgestuurd worden naar Australië. Dus als iemand nog zin heeft in een tripje naar down under, komt u maar. Op dit moment zou ik graag naar huis willen en zit niet lekker in mijn vel door deze situatie. Het is een uitdaging om er weer boven op te komen, maar het gaat mij lukken. Ik hoop dat ik bij mijn volgende verhaal jullie kan vertellen dat ik weer positieve moed heb. Duim maar voor me!

Franklin aan het woord: Ik ben inmiddels weer in Nederland waar het gewone leven weer begonnen is. Het liefst was ik natuurlijk nog wat langer gebleven, maar helaas. Het is Lotte's avontuur dus ze zal zelf weer verder moeten. In de tussentijd pas ik goed op haar huisje en geef ik braaf de plantjes water. 

Deze drie weken deden mij wel inzien hoe goed het is dat Lotte dit allemaal maar in haar eentje doet. Om alles alleen te doen in een wereld die totaal vreemd voor je is, getuigt toch van een hoop moed. Ik ben dan ook erg trots op haar. 

Ik was zelf natuurlijk ook wel wat zenuwachtig toen ik zat te wachten op Lotte op het vliegveld in Sydney. Maar ik had meer last van ongeduld tot ze me eindelijk gevonden had. 

Waar het natuurlijk wel even spannend is of het na drie maanden elkaar niet zien goed gaat als je ineens 24 uur per dag bij elkaar op de lip zit, bleken we vanaf het eerste moment weer het dreamteam dat we thuis ook zijn. Waar ik achter het stuur zat van onze Hippie camper, zocht Lotte een campeerplek voor die nacht. Waar Lotte in onze 4x4 scheurde over het strand en door de jungle van Fraser Island, navigeerde ik. Waar Lotte eindelijk weer heerlijk voor me kookte, deed ik natuurlijk de afwas. Zo vlogen de dagen in sneltreinvaart voorbij en ik mis het nu al. Ik mis haar nu al. Kleine irritaties in de supermarkt daar gelaten natuurlijk...

Over twee maanden is ze weer bij me terug, ook die tijd zal voorbij vliegen. Dat is tenslotte nog maar acht keer haar plantjes water geven. Als ik ze niet per ongeluk een week oversla...