Weer een nieuw begin

22 september kwam er voor mij een eind aan mijn Australië avontuur. Vijf weken lang heb ik langs de oostkust gereden en het was een avontuur. Vooral mentaal. Van mijn vorige verhaal weten jullie dat ik er even doorheen zat, nadat Franklin was vertrokken en mijn creditcard was geblokkeerd. Ik ben naar Melbourne gevlogen en ben daar een week gebleven om op te laden. Melbourne is een geweldige stad, ik voelde me er thuis. Het is een vrij nieuwe stad, overal streetart en de gebouwen zijn geweldig. Ik heb mij laten vertellen dat, omdat Melbourne zo’n nieuwe stad is, ze overal in de wereld konden spieken om vervolgens bouwstijlen te kiezen die zij mooi vonden. Hierdoor heeft Melbourne een erg gevarieerde architectuur. In Melbourne ontmoet ik Kati, een Duits meisje. We vertrekken samen in mijn gehuurde busje, die de naam Henry krijgt. We doen samen The Great Ocean Road. Een heel andere kustlijn dan in het noorden. De mooiste rotsformaties. De laatste avond gaan we uiteten, om dit te compenseren slapen we die avond in de auto om geld te besparen. Het backpackersleven. Het is fijn om samen te reizen. We doen hier zes dagen over en daarna ga ik alleen verder.

Ik moet ongeveer 1500 km afleggen naar Sydney in een week tijd. Deze hele reis doe ik alleen, best een uitdaging. Zo’n 300 km per dag put mij aardig uit. Ik geef hele concerten in de auto en doe dansjes om in beweging te blijven. Het is een geweldige rit langs de kustlijn en van het ene nationale park naar de andere. Af en toe waan ik mij in Europa, het gevoel van Griekenland of Spanje. Azuurblauw water, bootjes en huizen opgebouwd tegen de rosten. Je hoort over Australië wel eens dat het vier seizoenen in één dag kan hebben, nou dat kan ik bevestigen. Ik kom aan in het Wilsons National Park met regen, daarna schijnt de zon, dit gaat over in harde wind en natuurlijk wanneer ik boven op een uitkijkpunt sta begint het te hagelen. Ik kom veel wildlife tegen en zie dolfijnen uit het water springen, een geluksmomentje. Ik heb weer zoveel beleefd, soms kan ik het zelf niet eens meer bijhouden. De week alleen in de auto denk ik veel na. Er zijn weinig toeristen op deze route en hierdoor niet veel hostels. Ik heb niet veel aanspraak en kan veel nadenken, soms te veel. Ik merk dat ik moe ben, moe van alle indrukken. Ik heb m'n doel behaald, alleen zijn kan ik inmiddels wel. Ik heb mij gerealiseerd tijdens deze reis dat ik niemand nodig heb, ik kan mij prima alleen vermaken en zelf oplossingen verzinnen voor problemen. Het leven is alleen zoveel leuker samen. Ik mis jullie, mijn vrienden en familie en jullie zijn mij erg waardevol. Dit gevoel is versterkt tijdens deze reis. Ik ben er aan toe om naar huis te gaan. Ik denk er dan ook veel over na of ik misschien mijn reis zou moeten beëindigen en Nieuw-Zeeland zou moeten bewaren voor een volgende keer. Lastige keuze, uiteindelijk kies ik ervoor om nog wel te gaan maar wel een weekje eerder naar huis te vliegen. Dus in plaats van twee november kom ik nu 25 oktober aan in Amsterdam. Het voelt goed, vijf maanden is lang genoeg. Ik heb zin om thuis al mijn nieuwe ideeën en inspiraties in werking te gaan zetten. 

De 22e ben ik naar Auckland gevlogen om hier mijn reis met de bus naar Christchurch te beginnen. Ondertussen ben ik al een aantal dagen onderweg en het is een goede keuze dat ik hier toch ben. Nu al voel ik mij hier goed, de natuur is geweldig. En het Zuidereiland belooft nog veel meer moois. Het doet mij denken aan IJsland. Veel groen, vulkanisch, rotsen, bergen en zee. Een snel veranderend landschap. Ik heb trouwens gister een berichtje gekregen dat mijn nieuwe credit card is aangekomen, in Australië. Ondertussen heb ik mij hier maar aan overgegeven en moet ik mijn reis dan maar afmaken zonder credit card. De laatste vier weken gaan van start, het aftellen begint nu een beetje. Ik zal volop genieten van deze laatste weken.