Verliefd op Lombok

Na ongeveer twee weken Bali ben ik via de Gili’s naar Lombok vertrokken. Het moment dat ik Lombok in rijd ben ik verliefd. Het is hier zo mooi en het tegenovergestelde van wat ik op Bali heb gezien. Super groen, nog de echte jungle, bergen en veel minder toeristen. Zoveel puurder. Ik ben erg blij dat ik de keuze heb gemaakt om hier naartoe te gaan. Ik heb een hutje gehuurd voor mij alleen met uitzicht op de bergen. Voor het eerst sinds mijn vertrek voel ik echt geluk. ‘s Avonds eet ik mee met de locals die in mijn accommodatie werken. Ze mogen vanwege de ramadan pas rond half zeven eten. Ze laten me allemaal verschillende lokale hapjes proberen. Het is fascinerend om met deze mensen te praten. Ik voel me hier welkom en ze vertellen mij meer over hun cultuur. Dit vind ik het fijne aan alleen reizen; dat ik meer open sta voor dit soort ontmoetingen. 

Op Lombok wacht mij een zware beproeving. Een driedaagse wandeltocht naar de top van de Rinjani. Een 3726 meter hoge vulkaan. Ik heb twee dagen van te voren besloten om deze hike te doen en heb daarom eigenlijk geen idee wat mij te wachten staat. 

Met goede moed en voldoende rust stap ik de volgende ochtend om acht uur ‘s ochtend met mijn backpack, van 17 kilo, bij een van de werknemers achterop de scooter. Dit vind ik even spannend, maar ik weet mezelf in balans te houden. Hier is het trouwens de normaalste zaak van de wereld om je hele hebben en houden mee te nemen op de scooter... Of op je hoofd. Een heel bos achterop je scooter of met je gezin van vier op één scooter is hier niet teveel gevraagd. 

We beginnen de dag op 600 meter hoogte en zijn met een groepje van vijf. Er gaat één gids mee en drie dragers. De dragers nemen elk ongeveer 40 kilo op hun schouders met ons voedsel, tenten en slaapspullen. Ik voelde mij af en toe wel wat schuldig, dat deze mannen onze spullen moeten dragen omdat wij zo nodig die vulkaan op moeten. Het is verbazingwekkend dat deze mannen dit hele pad afleggen met dat gewicht op hun schouders en ook nog op hun slippers, het is namelijk een flinke klim.  

Na ongeveer zeven uren wandelen, met af en toe een pauze, bereiken we het tentenkamp op 2641 meter hoogte. Dit gaat mij redelijk af, maar ik ben wel uitgeput. Het geweldige uitzicht maakt gelukkig alles goed. 

We gaan vroeg naar bed en we staan om twee uur ‘s nachts weer op om naar de top te klimmen. Ik word wakker met minder slaap dan gewenst en een stijve rug, maar ik ben vastbesloten om die top halen. 

Het is een klim van nog eens 1085 meter omhoog. Ik doe er ongeveer drie uren over en ik heb wel tien keer gedacht om op te geven. Het is echt ontzettend zwaar. Het is grappig wat je gaat doen om jezelf te blijven motiveren. Ik ga liedjes zingen in mijn hoofd, uiteindelijk blijft het bij een stukje uit de film Finding Dory “just keep swimming, just keep swimming” Je bedenkt de gekste dingen als je uren achter elkaar wandelt. Het laatste uur is het heftigst, een uur verticaal wandelen in 40 cm dik losliggend lava gesteente. Bij elke stap zak je weer een halve stap terug en daarbij wordt het steeds kouder richting de top. 

Het was voor mij erg bijzonder om te ervaren dat je toch meer aan kan dan je zelf denkt. Het is fysiek, tot nu toe, het zwaarste wat ik ooit heb gedaan. Maar ik heb de top gehaald en ik moest wel een traantje wegpinken van trots. Het uitzicht is adembenemend en de tocht meer dan waard. 

Na deze top volgen nog meer uren van afdalen en klimmen. Ik denk dat we in tweeënhalve dag ongeveer 24 uren hebben gewandeld. Het was een zware tocht maar vooral een bijzondere ervaring. 

Ondertussen zit mijn reis in Indonesië erop, de vier weken zijn voorbij gevlogen. Na de trekking heb ik nog meer van Lombok verkend en ben ik op een vierdaagse boottrip richting Flores gestapt. Ik blijf af en toe wel strugglen met het gevoel van eenzaamheid. Je maakt ontzettend veel vrienden, maar het is nooit voor een lange tijd en daar heb ik moeite mee. Het kost mij veel energie. Ik probeer wel te accepteren dat het nou eenmaal zo is. Ik besef mij steeds meer dat je, net als thuis, op reis ook mindere dagen kunt hebben. Dat het niet alleen maar feest is. Desondanks is dit ook fijn om te ervaren, hierdoor waardeer ik namelijk meer dan ooit alles wat ik thuis heb en verlang ik ook naar thuis. Jullie hoeven dus niet bang te zijn dat ik voor altijd weg blijf ;) 

Morgen vlieg ik naar Vietnam, een nieuw hoofdstuk.